Modlitwa ateistów.

                Po obejrzeniu dziwnego, lekko przesłodzonego filmu pod tytułem „Sekret”, który poleciła mu znajoma Brunetka, Błazen mimo wszystko zastanawiał się długo nad tym, o czym było w nim powiedziane. Sięgając pamięcią w którykolwiek punkt swojego dotychczasowego życia był w stanie potwierdzić, że coś faktycznie leżało na rzeczy. Kiedy bardzo mocno wierzył, iż to, czego pragnął, w zasadzie już miał, i każdego dnia zamiast żywić nadzieję na otrzymanie tego czuł tylko wdzięczność za to, że w zasadzie to już to ma… Wtedy prędzej czy później faktycznie to zdobywał. „Pozytywne myślenie”, mówiono mu, a jego myślenie pozostawało sceptyczne…

Teraz film wyjaśnił mu, iż to „prawo przyciągania”, robiąc z tego niemalże fizykę. Błazen zawsze w głębi ducha nieskromnie czuł, że jest dosyć błyskotliwy, zatem takie „naukowe” podejście do sprawy schlebiało mu mocno. Z połechtanym ego postanowił przyjąć, iż to właśnie w ten sposób spełniały się zawsze jego pragnienia. Ten świat to jedna wielka energia, a on nastawia się na odbiór tej konkretnej, która mu sprzyja. Przez chwilę nawet myślał, żeby błazeńską czapkę zmienić na fartuch naukowca, ale później stwierdził, że przecież może nosić jedno z drugim jednocześnie. Tak więc też uczynił.

Wędrując jako odnowiony, oświecony człowiek, Błazen za nowe hobby obrał sobie opowiadanie Kotu o tym, jak to wszystko magicznie działa.

- Kocie, codziennie kładę się spać myśląc sobie, jakie to wszystko jest cudowne, co mi ten świat podarował. I codziennie rano budzę się w tym cudownym świecie pełen wdzięczności.

- Miau… - Kot miał to gdzieś.

- Cześć, Błaźnie! – usłyszeli za sobą. – Ty też, Kocie, cześć – podchodziła do nich Brunetka.

- No cześć – odpowiedział Błazen.

- … - milczał Kot.

- Widzę, że Kot nadal mnie nie lubi? – uśmiechała się z ukrywaną pogardą.

- Minie mu. Kiedyś. Może.

- No nic. Co tam u was? Nadal na dobrej drodze?

- Owszem, pełnej dobrych wydarzeń. To wspaniałe, jak wiele można dokonać samym przekonaniem, że już się tego dokonało!

- Ależ tak! Ależ tak! – potakiwała Brunetka.

- Tamtą pracę mam już w kieszeni. I żona tuż za horyzontem. I spełniam największe marzenie!

- No widzisz! Widzisz!

- I już całkiem zdrowy jestem! – kontynuował.

- A jakże! Tak!

Mówili w zasadzie cały czas o tym samym, a Kot kręcił oczami zażenowany. W końcu jednak, gdy mijali kościół, temat nieco się odmienił.

- No i sam zobacz, Błaźnie. We wróżki wierzyć nie trzeba. A tym bardziej modlić się do niewidzialnych ludzi w chmurach. Wystarczy  otoczyć się dobrą energią! Przyciągnąć ją z nieskończonego kosmosu!

Błazen spojrzał na kościół i nic nie powiedział, bo nie wiedział co ma o tym myśleć.

- Źle mówię? – zapytała wtedy.

- Szczerze mówiąc to ja nie wiem. Chyba musi być jakiś powód, dla którego tak się robi?

- Bo tak wmawiano im od dziecka, i to tyle – odparła z przekonaniem.

Błazen wzruszył ramionami i miał nadzieję, że Brunetka nie zobaczy ziarna sceptycyzmu na nowo w nim zasianego. Rozstali się na następnym skrzyżowaniu.

- Wiesz, Kocie, w sumie to ja nie wiem. Na pewno muszą być jakieś inne powody.

- Miau – odparł Kot obojętnie.

Wtedy Błazen zobaczył jak człowiekowi idącemu przed nimi coś wypada z kieszeni. Gdy podszedł bliżej rozpoznał, że to banknot dwustuzłotowy. Podniósł go i bez zastanowienia pobiegł za nieznajomym.

- Przepraszam pana! – zatrzymał go. – Wypadło panu z kieszeni – podał banknot.

Człowiek zdziwiony przyjął papierek, a drugą ręką grzebał w kieszeni upewniając się, że to jego.

- To niesamowite! – rzekł w końcu. – Już od dawna modliłem się o dowód na to, że istnieją jeszcze uczciwi ludzie. Bardzo panu dziękuję!

- Ależ nie ma za co – uśmiechał się Błazen. – Jak będzie pan szczerze wierzyć, że istnieją, to dowody zaczną sypać się same – dodał.

- To bardzo mądre, co pan mówi! Już o tym zapomniałem... A tak mi przecież babcia zawsze mówiła. To była bardzo wierząca kobieta.

- Wierząca? Czy religia ma z tym coś wspólnego?

- No tak. Bo w Biblii można jasno przeczytać. „Tak więc powiadam wam: o cokolwiek w modlitwie prosicie, uwierzcie, że już otrzymaliście, a będzie wasze.”

Błazen zamilkł i spojrzał na swój naukowy fartuch, widząc już tylko strój kapłański. 

Miłego absurdu, 

Błazen Podróżny