Serce do wypielenia.

                Wielu rzeczy spodziewamy się po ulicach, którymi kroczymy, ale od czasu do czasu i tak czymś nas zaskakują.

- Kocie? – zagadał Błazen. - A wiedziałeś, że te wszystkie białe plamy na chodnikach to wdeptane gumy?

- Miau? – niedowierzał Kot.

- Tak, syfiarze wyrzucali gumy, a później były deptane przez przechodniów tak długo, aż stały się częścią chodnika. Niczym owady w bursztynach. Tylko mniej imponujące.

Szli ze spojrzeniami skierowanymi pod nogi, podziwiając to dziwaczne dzieło sztuki, aż w polu widzenia zaczął pojawiać się brudny, leżący człowiek.

- A to jest bezdomny, również część chodnika, ale już nie tak nieodłączna – wyjaśnił Błazen. 

- Miau... 

- Błaźnie? To ty? – dało się słyszeć gdzieś spod warstw brudu na bezdomnym.

- Hę? – Błazen ustał, zdziwiony, i próbował przypomnieć sobie skąd zna ten głos. W tym czasie bezdomny podniósł się na równe nogi i zaczął przypominać istotę ludzką. Patrzyli na siebie przez chwilę…

- Babcia?! – przestraszył się Błazen.

- Co? Weź nie żartuj – skrzywił się Bezdomny.

- Ach, wybacz, to ten zapach… Czekaj… Skądś znam ten grymas… - przez chwilę przyglądał się skrzywionej twarzy bezdomnego, aż w końcu go rozpoznał. – Maciej!

- We własnej osobie! – Maciej otrząsnął z siebie nieco brudu, aby wyglądać bardziej rozpoznawalnie.

- To niewiarygodne… Jesteś bezdomny?

- Nieee, po prostu dawno nie byłem w domu. Jakieś… dwa lata... czy coś… W sumie to nie wiem.

- Hm… Brzmi jak bezdomność.

- Ale mam dom.

- No dobrze. Więc co się stało? Dlaczego nie wracasz do domu?

- No wiesz… - zaśmiał się Maciej i machnął ręką.

- No właśnie nie, nie wiem, minęło wiele lat odkąd ostatnio rozmawialiśmy. Chcesz może pójść gdzieś na herbatę? Mamle do nadrobienia...

- Raczej nie wpuszczą mnie do kawiarni.

- Nieopodal jest taka ze stolikami na zewnątrz, tam nikomu nie powinieneś przeszkadzać.

                Mając już przed sobą dzbanuszek herbaty, wszyscy troje siorbali ją w milczeniu. Każdy z własnej filiżanki, rzecz jasna. Nawet Maciej. Obsługa była dla niego równie miła, co dla Błazna i Kota.

- Miau miau miau? – zagadał Kot po dłuższej chwili ciszy.

- A, tak… - westchnął Maciej. – Znam Błazna prawie tak długo, jak ty. Pamiętam cię, lubiłem żartować Błaznowi, że pożrą cię pająki i węże.

- Miau miau? – zdziwił się Kot.

- To typowe żarty Macieja – zaśmiał się Błazen. – No więc Macieju, dlaczego nie wracasz do domu?

- Ech, no dobrze… Fundujesz herbatę, to chociaż opowieścią mogę ci się odpłacić… - westchnął Maciej głęboko, po czym odstawił filiżankę. – No więc może pamiętasz Ewę?

- Ewa, tak, pamiętam, złamała ci serce.

- Och, nie tylko serce… Ta kobieta złamała mojego ducha.

- Więc zostałeś bezdomnym, bo kobieta cię rzuciła?

- Gdy tak to ująłeś to brzmi głupio, ale… Przecież wiesz, że chciałem jej się oświadczyć.Miałem gotowy pierścionek.

- No wiem. I to już?

- Nie… Jej odejście wepchnęło mnie w bardzo mroczne miejsce… Miałem ogrom myśli i żadnej perspektywy na przyszłość… Nie mogłem sobie z tym poradzić…

- Wspominałeś kiedyś, że pójdziesz na terapię. Nie poszedłeś?

- Nie poszedłem.

- Więc co robiłeś?

- Moja mama chorowała i dostała takie silne tabletki, ale dobrze się czuła i ich nie brała…

- Więc…?

- Wziąłem sobie jedną, pewnego razu.

- Hm… Po co?

- Tak wiesz, z ciekawości poczytałem co to jest i było napisane, że uspokaja i relaksuje. No to wziąłem. Uspokoiło i zrelaksowało.

- Aha… I co później?

- Później brałem kolejne.

Błazen i Kot spojrzeli na siebie zmartwieni, a później znów na Macieja.

- I uzależniłeś się?

- Eee, mogłem przestać gdybym chciał, ale nie chciałem…

- Czyli się uzależniłeś.

- Nie, po prostu nie chciałem przestać ich brać.

- A teraz coś bierzesz?

- No wieeesz, to i tamto…

- Czyli nadal jesteś uzależniony?

- Nie, nadal nie chcę przestać tego brać.

- Dlaczego?

- Wiesz co? Przez ciebie znowu gorzej się czuję! Może właśnie dlatego nie chcę przestać tego brać! Zawsze ktoś się napanoszy albo coś się wydarzy, i znów pamiętam o Ewie!!!

- Nadal tak to przeżywasz…?

- Tak! Mówiłem! Złamała mojego ducha!

- Może gdybyś nie odurzał się ciągle i pozwolił sobie to przemyśleć i z kimś omówić…

- Nie! Chcę po prostu zapomnieć!

- Macieju… Nigdy nie pomyślałeś o długoterminowych skutkach takiej ucieczki? Spójrz tylko, minęło wiele lat, a ty włóczysz się ulicami w stanie odurzenia. Tego chciałeś od życia?

Maciej rozpłakał się i zaczął grzebać w kieszeni.

- Nie tego… Ja chciałem Ewy… - szlochał.

- Szukasz kolejnych tabletek? Nie lepiej szukać prawdziwej pomocy? Nadal masz szansę…

- Po co. Wezmę tabletkę i będzie lepiej.

- Nie będzie lepiej, po prostu chwilowo nie będzie ci to przeszkadzać.

Maciej zaczął płakać jeszcze mocniej.

- Wiesz, tu nie chodzi tylko o Ewę… Ja tak ogólnie nie widziałem nigdy siebie w jakiejś przyszłości… Długoterminowe skutki…? Nic dla mnie je jest długoterminowe… Zawsze płynąłem w teraźniejszości bez celu… Może to dlatego mnie zostawiła, kto by wytrzymał z takim człowieczym wrakiem… Jasne, żałuję… Ale teraz jest już za późno…

- Nie jest za późno, możesz wrócić do domu i otrzymać pomoc.

- Wolę tabletki – ocierał łzy brudnym rękawem.

- Czy twoja rodzina wie gdzie jesteś?

- Już ich nie obchodzę… Nikogo nie obchodzę… Prędzej czy później wszyscy ze mnie rezygnują…

- Macieju… Ty byłeś pierwszym, który z siebie zrezygnował. Trudno wyłowić kogoś, kto chce utonąć.

- Nic mi nie będzie, całkiem nieźle sobie radzę. Zdobywam leki, a później mam miesiąc błogiego raju…

- Jesteś pełen sprzeczności… - wyznał Błazen ze zrezygnowaniem.

- Tak już mam – wzruszył ramionami i popił tabletkę herbatą. – Zaraz będę mniej nieznośny.

Po około trzydziestu minutach mdłej rozmowy o niczym ważnym, Maciej rzeczywiście zaczął się zmieniać. Jego źrenice były coraz bardziej rozszerzone, a intelekt coraz bardziej obniżony…

- Miła pogoda, zdrzemnąłbym się w parku… - powiedział powoli, a jego lewe oko dziwnie zamrugało. Filiżanka w jego dłoni lekko drżała. Maciej stawał się odmaciejony. – Idziesz ze mną?

- Nie jestem śpiący – odpowiedział Błazen.

- A ty, Kocie?

- Miau miau.

- Więc tu chyba koń… czy się nasze spot… kanko. – Dziwne przerwy w jego wypowiedzi nie wróżyły nic dobrego.

- Na pewno nic ci nie będzie? – zapytał Błazen zatroskany. – Poczekaj tu, zapłacę i odprowadzę cię do parku.

- Mi niiiigdy niiic nie byyyło… Ale jak chceszszszsz…

Kiedy Błazen płacił za herbatę, Maciej wstał od stolika, wyszedł na ulicę i potrącił go samochód. 

. . . 

- Ewa? – otworzył oczy.

- Tu mama, nic nie mów. Wszystko będzie dobrze.

                Błazen nie wiedział, czy dobrze postąpił informując jego rodzinę, ale sumienie się nie odzywało.

- Kocie… Czy Ewa była tylko wymówką? – zapytał w drodze wyjściowej ze szpitala.

- Miau.

- Też tak myślę… Byle uciec... Kręgosłup ma słaby. Bo serce to po prostu chwastami zarosło...

Miłego absurdu, 

Błazen Podróżny