Sok grejpfrutowy nie istnieje?

                Pewnego dnia Kot poszedł do sklepu po sok. Od Błazna nauczył się, że jak w środku opakowania jest sam sok to chwalą się tym na etykietce i już z daleka widać napis „100%”. Wszedł więc do środka i już z daleka widział, który sok podoba mu się najbardziej. Największe opakowanie za najniższą ceną, oczywiście. Wziął dwulitrowe Caprio z obrazkami pomarańczy i napisem „100%”, zapłacił i wyszedł. Otworzył od razu karton i popijał sobie w drodze powrotnej do obozu.

- Miau miau miau – chwalił się od razu po powrocie.

- Hm, nie widziałem wcześniej takich soków – odpowiedział Błazen po szybkim rzuceniu okiem na karton, a następnie wrócił do cerowania dziury w skarpetce.

- Miau miau miau miau miau – wyjaśnił Kot i wziął łyk soku. – Miau miau miau miau miau miau miau.

- No to fajnie, już dawno powinni byli zacząć sprzedawać soki pomarańczowe w takich opakowaniach i tanio.

 Później każde zajmowało się swoimi sprawami, aż w końcu Błazen zaszył ostatnią skarpetkę, wstał, przeciągnął się i poczuł chętkę na sok. Podniósł karton i przyjrzał mu się uważnie…

- Kocie, to nie jest sok.

- Miau? – zdziwił się Kot.

- To po prostu napój, z wodą, cukrem i tak dalej.

- Miau?!

- Tak, a to sto procent to nie sto procent soku, tylko „sto procent dziennej dawki witaminy C”.

- … - Kot zaniemówił.

- Przeczytam dokładnie… Ekhem…  - wyszukał skład na boku kartonu. – Główny składnik to woda. Później 20% soku pomarańczowego. Dalej jest syrop glukozowo-fruktozowy i/lub cukier. Hm… Ten syrop jest gorszy od cukru, nie wiem po co go wszędzie wpychają… Dalej regulatory kwasowości: kwas cytrynowy i cytryniany sodu. Hm… Jak już muszą to dodawać to wystarczyłby kwas cytrynowy. A raczej muszą, skoro jest tylko dwadzieścia procent soku… Ekhem… Dalej, stabilizator – pektyny. To naturalnie występuje w owocach, ale może dodają, bo w tym napoju jest za mało soku. A na końcu, czyli w najmniejszej ilości, substancje słodzące: acesulfam K i cyklaminian sodu. Ble, koszmar… Kocie, Ty to piłeś i nie czułeś, że to nie sok?

- Miaaau… - pokręcił oczami zmieszany.

- No cóż… Wiesz? I tak miałem ochotę na sok grejpfrutowy. To zawsze był mój ulubiony… Dawno nie piłem soków ze sklepu…

Poszedł do Żabki, aby przekonać się, że soku grejpfrutowego tam nie mają.

- Miau? – Kot wskazał na karton z obrazkami grejpfrutów.

- Nie, Kocie, to tak zwany „nektar”, czyli mniej więcej to samo co dziś kupiłeś. Dziwne, że jestw tej samej cenie co sok…

Następnie wyruszyli do sklepu Kulfon, gdzie sytuacja wyglądała identycznie.

- Może wykupili – westchnął Błazen zawiedziony. 

- Miau miau miau? 

- Jak to nikt nie lubił? Wszyscy lubili! Zawsze pierwszy z półek znikał! 

Kolejnym sklepem były Delikatesy Delima. Tam, niestety, też soku nie znaleźli. Później nie znaleźli go w sklepie Carrefour, co było już bardzo podejrzane, bo to przecież duży sklep. Przechadzając się w jego głąb trafili na lodówkę z sokami typu „jednodniowe”, gdzie soki tak naprawdę też były pasteryzowane. Tam, w plastikowej butelce, zastali sok grejpfrutowy, ale kosztował ponad piętnaście złotych.

- To lekka przesada… Jak w Tesco też nie mają soku grejpfrutowego w kartoniku, tak jak za dawnych czasów, to chyba zwątpię w ten świat… Ekhem… Znaczy ponownie zwątpię, jeszcze głębiej, bo wątpię przecież już od dawna... 

Poszli zatem do Tesco. Tak się akurat złożyło, że soki w kartonach miały tam obniżkę 30%. Nie znalazł jednak grejpfrutowego ani wśród Tymbarka, ani wśród Hortexu…

- No jak to tak? Czyżby wycofali ten sok z produkcji? Wyraźnie pamiętam, że wcześniej go mieli! Ba, nawet było do wyboru czy z grejpfruta żółtego, czy z czerwonego! A teraz co? Nektary! Co tu się dzieje?!

- Miau… - przerwał mu Kot.

- Hm? – Błazen spojrzał na półkę przed Kotem, a tam stał sok grejpfrutowy, o jakiejś dziwnej marce Tesco, w podejrzanie niskiej cenie. – No nie wierzę… - Podniósł jeden karton i spojrzał na skład. – Hm… To faktycznie sok... No nie wierzę!

Wrócili do domu z zapasem tescowych kartonów soku grejpfrutowego tak wielkim, jak gdyby były to ostatnie sztuki na świecie. Wówczas Błazen rozejrzał się po Internecie w poszukiwaniu jakiejkolwiek informacji o wycofywaniu tego soku z produkcji. Ku jego zdziwieniu, nie było nigdzie żadnej wzmianki na ten temat. Za to coś innego przykuło jego uwagę… Na Ceneo natknął się na sok grejpfrutowy z Tymbarka. Kliknął, zszokowany, aby zobaczyć cenę, ale po kliknięciu i przekierowaniu do sklepu nie był to już sok, a tylko kolejny nektar…

- To jest skandal! – krzyknął. - Po cichu usunęli mój ulubiony sok! I zupełnie nikt nie zareagował! Tak jakby tego soku nigdy nie było! Jak gdybym doświadczał fałszywego wspomnienia, efektu Mandeli! Ale Ceneo się zdradziło… Nic nie ginie w Interenecie... Kiedyś sok grejpfrutowy naprawdę istniał… - Ze łzą kręcącą mu się w oku popijał sok z Tesco, o dziwnie mdłym smaku… 

 Miłego absurdu, 

Błazen Podróżny

Agresywni taksówkarze napastują Ubera...?

                Weekend, późna noc… Trzeba jakoś wrócić do obozu, ale autobus jest jeden co godzinę. Cóż się robi w takiej sytuacji? Należy przepłacić i zadzwonić po taksówkę.

- Znasz jakiś numer na dobre taxi? – zapytał Błazen Kota.

- Miau.

- To poszukajmy w internecie. Brr, ale śnieżyca, zimno… - drżącą ręką wyciągał z kieszeni telefon. – Szkoda, że nie mogę obsługiwać tego w rękawiczce. Te „postępy technologiczne”… - westchnął wpisując hasło w wyszukiwarce. – Dobra, ci są polecani, to dzwonimy.

- Miau, miau – popędzał go zmarznięty Kot.

- Już, już… Dobry wieczór, chciałbym zamówić taksówkę na taki i taki adres.

- Hm… Samochód może tam być za trzydzieści minut, nie mamy teraz taksówek w tej okolicy.

- Trzydzieści minut? To nie, dziękuję – rozłączył się. – Dzwonię pod następny – wklepał numer. – Dobry wieczór, chciałbym zamówić taksówkę na taki i taki adres.

- Bardzo przepraszam, wszystkie taksówki są w tej chwili zajęte. Może mógłby pan poczekać tak do czterdziestu minut?

- Czterdzieści minut? To nie, dziękuję – rozłączył się i wybrał kolejny numer. – Dobry wieczór, chciałbym zamówić taksówkę na taki i taki adres.

- Dobrze, samochód podjedzie w ciągu dziesięciu minut, będzie mieć numer 34.

- Dziękuję bardzo.

Czekali w śnieżycy przez dziesięć minut, ale nic nie nadjechało. Później przez kolejne dziesięć, aż z niecierpliwości Błazen zadzwonił ponownie.

- Dobry wieczór, dziesięć minut temu miała odebrać mnie taksówka 34 pod takim i takim adresem, ale nadal jej nie ma.

- Rozumiem, zaraz skontaktuję się z taksówkarzem.

Po pięciu minutach oddzwoniono do Błazna…

- Podobno taksówkarz czeka, a pana tam nie ma.

- Hę? No bardzo ciekawe, bo my tu czekamy i to jego nie ma.

- Zaraz zadzwonię do pana ponownie.

Po kolejnych pięciu minutach znowu zadzwonił telefon Błazna, tym razem inny numer.

- Dobry wieczór, tu taksówkarz, czekam na pana pod tym budynkiem. Tam naprzeciwko jest bank PKO BP, tak?

- Nie, proszę pana, to jest z drugiej strony budynku, i tu gdzie ja stoję jest wyraźnie napisany adres, który podawałem. – Błazen ledwo sklejał słowa, bo już mu zamarzły usta.

- Dobrze, już jadę.

Po dwóch minutach nadjechał wreszcie. Błazen szybko wziął Kota do plecaka i otworzył drzwi samochodu.

- Pan ma kota?! – zapytał Taksówkarz zszokowany.

- Tak, tu w plecaku.

- Nie wożę zwierząt! – krzyknął.

W ten oto sposób Błazen zmarnował trzydzieści dwie minuty i porządnie zmarzł. Stał w środku nocy w śnieżycy i patrzył na mijające go taksówki z pasażerami.

- Co teraz robimy, Kocie? Może jednak pójdźmy na autobus, na nim chyba bardziej można polegać…

- Miau miau miau miau miau? – zaproponował.

- Uber? A no miałem coś takiego kiedyś, ale nie korzystałem… To zobaczmy, ale jak nic z tego nie wyjdzie to idźmy na autobus, już własnego nosa nie czuję.

Po trzech minutach grzebania się w telefonie Błazen zamówił kierowcę. Po ośmiu minutach mógł już otworzyć drzwi samochodu.

- Uber? – zapytał.

- Tak – odparł kierowca.

- Można z kotem?

- Tak, proszę wsiadać.

Wsiedli. Zaczęli jechać.

- Zimno panu? Podkręcić ogrzewanie?

- Tak, proszę… - odparł niebieskimi ustami, dygocząc.

- Włączyć radio?

- Nie trzeba, dziękuję…

- Mhm. Chyba długo pan był w tej śnieżycy?

- Jakieś czterdzieści minut… Trudno było o taksówkę, a jak już jedna przyjechała to w złe miejsce, a jak już nas znalazła to kierowca nie zgodził się na kota…

- No tak, tak… Tak bywa…

Podróż odbywała się spokojnie, aż ustali na czerwonym świetle, a na pasie obok zatrzymała się taksówka. Światło wkrótce zmieniło się na zielone i oboje ruszyli prosto, ale taksówkarz wyraźnie jechał zygzakiem, jak gdyby atakowała go w samochodzie osa.

- Co on wyprawia? – zdziwił się Kierowca Ubera i zaczął próbować zobaczyć taksówkarza, jednocześnie mając oko na drogę. Błazen i Kot również wyjrzeli, a wówczas cała trójka spostrzegła, iż taksówkarz ma złowrogą minę i grozi im palcem.

- Coś się stało? Chyba nie złamaliśmy żadnych przepisów? – zmartwił się Błazen.

- Nie, za to on łamie przepisy jadąc w ten sposób – zauważył Kierowca.

- Jeszcze w nas uderzy, i co wtedy… - Błazna ogarniał strach.

- Właśnie dlatego to robi, aby nas postraszyć, że uderzy. Lepiej nie zwracać na niego uwagi, puste pogróżki, przecież nie skasuje własnego samochodu.

Po minucie jazdy z Szalonym Taksówkarzem u boku, ten postanowił zmienić formę nękania. Wyciągnął telefon i robił im zdjęcia.

- Co on teraz robi? – Błazen drżał już nie z zimna, a z przerażenia.

- Grozi, że ma nasze zdjęcia, więc nas znajdzie. Proszę się nie bać, to typowe u taksówkarzy, oni nienawidzą kierowców Ubera, praktycznie codziennie jakiś mnie atakuje. Jak tylko któryś zobaczy, że mam w telefonie włączoną aplikację Ubera to zawsze robi coś głupiego.

- Ale dlaczego?

Po tym pytaniu Szalony Taksówkarz przycisnął gaz  i odjechał przekraczając dozwoloną prędkość.

- Bo jesteśmy dla nich konkurencją – odparł Kierowca spokojnym głosem.

- A czy oni między sobą też nie są konkurencją? Dlaczego atakują tylko Ubera?

- Bo w Uberze pracujemy na innych warunkach, niż taksówki, więc zarabiamy więcej. No i ludzie coraz chętniej wolą Ubera, więc taksówki mają mniej klientów.

- To może ci taksówkarze powinni po prostu też przenieść się do Ubera?

- Może powinni, może nie powinni… Póki co próbują zmieść nas z rynku. Nawet w Internecie, podając się za kierowców Ubera, zniechęcają ludzi do tej pracy pisząc, że nie warto się jej podejmować.

- A warto? – zaciekawił się.

- Tak, ale niedługo to się chyba zmieni.

- Dlaczego?

- Bo Uber ma skarbówkę na ogonie.

- Skarbówkę? Jak to?

- Widzi pan, my nie mamy kasy fiskalnej i nie wydajemy paragonów, a wielu kierowców nie ma też licencji na przewóz osób. Z tego powodu koszty pracy są niższe, a więc przychody skarbówki również. No i ze względu na polskie prawo uważa się to za nie do końca legalną działalność.

- Czyli jak zwykle chodzi o wysysanie z ludzi pieniędzy… A co z BlaBlaCar? Oni też nie mają kasy fiskalnej i licencji – zauważył Błazen.

- No właśnie… Ale Uber podciąga się bardziej pod usługi taksówkarskie. – W tym momencie Kierowca przepuścił taksówkę, a taksówkarz pomachał mu w podziękowaniu, nieświadom tego, że ma do czynienia z kierowcą Ubera. – Akurat jakoś dziesiątego dostałem wiadomość od Ubera, że od dwudziestego drugiego lutego wprowadzone zostają płatności gotówkowe, a więc każdy musi zaopatrzyć się w kasę fiskalną – dodał Kierowca.

- Czyli problem rozwiązany?

- Dla Ubera tak, bo spycha go na swoich kierowców - wyjaśnił. - Teraz jak taki kierowca nie kupi kasy to nie będzie mógł dalej pracować, a jak kupi kasę to będzie musiał sobie wyrobić licencję, bo już nie ma wymówek. Kasa kosztuje ponad tysiąc. Licencja też tania nie jest, a w dodatku czeka się jeden lub dwa miesiące na otrzymanie jej. No i dali nam na to wszystko mniej, niż miesiąc…

- Pieniądze i biurokracja… Więc co teraz?

- Więc teraz albo dużo kierowców się wykruszy, albo poniesie konsekwencje prawne i wykruszy się dopiero później.

- Hm… A pan?

- Ja pozostaję optymistą – zaśmiał się. – Mniej kierowców oznacza więcej klientów dla mnie, haha! Poczekamy, zobaczymy.

Znowu ustali na czerwonym świetle, a obok nich znowu zatrzymała się taksówka. Kierowca nie zwracał na to uwagi, aż usłyszał walenie w szybę. Wtedy spojrzał w lewo i ujrzał wściekłego taksówkarza. Otworzył okno.

- Te, ruski! Uber, hę?! – krzyczał Wściekły Taksówkarz.

- Żaden ruski.

- Pierdolony !@#$%^&*!!! – przeklinał.

- Proszę pana, nie można tak wysiadać z samochodu, zaraz będzie zielone światło – zwrócił mu uwagę Kierowca.

- Wypierdalaaaj!!! – wrzasnął Wściekły Taksówkarz ignorując spostrzeżenie Kierowcy. – Uberowiec jebany!!! !@#$%^&*!!! – podniósł ręce i wsadził je przez okno do samochodu, najwyraźniej chcąc zrobić coś złego Kierowcy. Wówczas Kierowca błyskawicznie wyciągnął skądś gaz pieprzowy i solidnie spryskał nim napastnika. Światło było już zielone, a więc gdy tylko Wściekły Taksówkarz odskoczył w cierpieniu, Kierowca odjechał.

- Bardzo pana przepraszam za te przygody… - powiedział Kierowca do Błazna, wyraźnie zawstydzony tym wszystkim.

- Nie ma sprawy, to nie pańska wina… - Błazen westchnął nad wszechobecnym absurdem. – Słyszałem już raz, że taksówkarze nienawidzą uberowców, ale nie spodziewałem się, że jest aż tak źle… Przecież to dosłownie napaści i nękania! W dodatku przy klientach? Czy to jest ich sposób na odzyskanie ich? Sami sobie psują reputację…

Miłego absurdu, 

Błazen Podróżny

Jak pączki w maśle...

                Dawniej było oczywiste skąd biorą się pączki: z piekarnika mamy. Teraz, w czasach równości i postępu, to już nie jest takie proste…

- Kocie, odkąd zaczął się rok to jaznowu cierpię na jedną chorobę za drugą… - narzekał Błazen, trzymając się za obolałą głowę. – Chyba muszę wznowić kurację olejkiem terpentynowym...

- Miau miau miau – odpowiedział Kot próbując go pocieszyć.

- Przymknij oczy, proszę, tak jasno odbijają światło… Jestem wrażliwy na światło, gdy mam migrenę.

- Miaaau… - Posłuchał prośby.

- Och, i mówmy trochę ciszej, proszę… Dźwięki też mnie drażnią…

Później Błazen zasnął, a Kot zastanowił się co mógłby zrobić, aby umilić Błaznowi ten kolejny trudny dzień. Wtem wibrysami wyczuł w powietrzu, że wzywa go jego kolega Kocur. Bezszelestnie wyszedł z namiotu i ruszył za wezwaniem.

- Miau miau miau miau miau? – zapytał, gdy był w miejscu, w którym wiedział, że chowa się Kocur.

- Miaaaau… - odpowiedział mu Kocur gdzieś z krzaków. – Miaaaau miaaaau miaaaaaaaaau…

- Miau miau miau? – Kot niedowierzał, a więc zajrzał w kalendarz. – Miau miau! – wykrzyknął. – Miau!

- Miaaaau!

Po tym pożegnaniu Kot popędził do supermarketu, ale jeszcze w połowie drogi nie był, gdy usłyszał trąbienie. Spojrzał na odpowiedzialny za to samochód, a  w środku zobaczył Brata Błazna.

- Dokąd biegniesz, Kocie?

- Miau miau miau! Miau miau miau miau miau! – wyjaśnił mu Kot.

- Hm… To wsiadaj, pomogę ci.

I pojechali do sklepu. Udało im się trafić na taką porę, gdy jeszcze nie było tłumu. Brat Błazna wziął wózek, Kot do tego wózka wsiadł, w miejsce przeznaczone dla dzieci, i wyruszyli na zakupy.

Gdy tylko zaopatrzyli się w mięso, którego oboje są wielkimi fanami, podjechali do sekcji z pieczywami. W miejscu, gdzie zawsze leżały podróbki pizzy i wytwory z odpadów, nazywane „cebulakiem”, „zapiekanką” albo „bułką z serem”, już z daleka widać było kolorowe pączki.

- Które bierzemy? –zapytał Brat Błazna.

Kot nie był w stanie odpowiedzieć, bo ślinił się na widok każdego.

- To weźmy każdy rodzaj, po jednym na osobę – rzekł Brat Błazna widząc dylemat Kota, po czym wręczył Kotu pierwsze pudełko na pączki.

- Te mają w środku dżem różany – usłyszeli jakąś kobietę, która wraz z koleżanką również polowała na pączki. Wtedy Kot załadował wspomniane przez nią pączki.

Kiedy mieli trzy pudełka, po sześć pączków na jedno, zamierzali wyjść, ale wówczas Kot zobaczył nieopodal półkę z kolejnymi typami pączków. Te miały polewę w nienaturalnych kolorach i dziurkę w środku. Podeszli do nich i Kot już się cieszył, ale wtedy Brat Błazna powiedział:

- Nie opłaca się, płacisz więcej, a masz mniej.

Wtedy jakiś mężczyzna, który również rozważał kupno tych pączków, zawrócił się i odszedł, jakby przekonany słowami Brata Błazna. Zaśmiali się na ten widok i również odeszli, prosto do kasy, aby przekonać się, że w tym krótkim czasie, jaki zajęło im załadowanie koszyka, sklep zdążył się napełnić. Na szczęście większość kas była otwarta, zatem ustali w kolejce, gdzie mieli przed sobą tylko dwie osoby. Wyłądowali zakupy, zapłacili za nie, zapakowali je do toreb i wyszli…

- No, to zaskoczymy dzisiaj Błazna! On nigdy nie pamięta o Tłustym Czwartku, ani jakimkolwiek innym specjalnym dniu, haha! – Pakowali zakupy do bagażnika, a chwilę później wyjeżdżali już z parkingu. Wtedy Kot zobaczył coś niespodziewanego…

- Miau! – pokazał łapą na wielką kolejkę pod miejscem o nazwie „Stolica Pączków”.

- O, ciekawe czy tam pączki mają lepsze.

Kot natomiast zastanawiał się, czy cukiernia specjalnie zmieniła nazwę na ten dzień.

- Miau miau miau? – zapytał Brata Błazna.

- Nie sądzę, ale taka nazwa i tak pasuje przez cały rok. Tu mamy stolicę, a my... czyż nie jesteśmy jak pączki w maśle? W tej Unii Europejskiej... Pączki w bardzo, bardzo gorącym maśle… - głos Brata Błazna niespodziewanie zrobił się niepokojąco tajemniczy. - Temperatura wzrasta z każdym dniem… A my coraz bardziej tym masełkiem ociekamy, radośni... Obrastamy w tłuszczyk... Aż któregoś dnia nadejdzie Tłusty Czwartek i się na nas rzucą...

Miłego absurdu, 

chorujący Błazen Podróżny