Podsumowanie roku w cyrku.

Był raz Błazen schorowany.

Wychudzony, zakichany,

gile mu wisiały z nosa,

niejednego stracił włosa,

dłonie miał jak w galarecie

drżące, i guza na grzbiecie...

Był też Kot bez apetytu.

Miał sprzedawał, nie miał zbytu,

zbankrutował, spanikował,

obżarł się i zwymiotował,

a później już nie jadł wcale.

Patrzył gdzieś w odległe dale…

 Wszyscy wokół krzyczą na nich:

„Czemuście trak schorowani?!

Podatki do zapłacenia,

prezydent do nakarmienia,

tyle pracy do zrobienia

aż do ostatniego tchnienia!”

Tu nikogo nie obchodzi,

że przetrwanie życiu szkodzi.

Tutaj nikt się nie przejmuje,

że postęp rozwój hamuje.

Tutaj w ogóle nie chcą słyszeć,

że też mogą niedosłyszeć.

Każdy jest wszak idealny,

mądry, piękny i normalny.

Nikt nie ma kuku na muniu.

Dziękujemy ci, władzuniu.

Tak cudownie rządzisz nami,

dziękujemy ci ze łzami…

Dzięki, że mamy jedzenie.

Tak wspaniałe pożywienie!

Są kurczaki, są ziemniaki,

a do tego GMO-prusaki!

Kot i Błazen jednomyślnie

ci dziękują… gdy mózg przyśnie.

Lecz przy drugiej myśli wiedzą

co się dzieje tam za miedzą.

Pamiętają, że co roku

rok jest „nowy”, więc w podskoku

myk do Biedry. Po szampanach

może zapomną o „Zmianach”… 

Trzeźwego spojrzenia w kolejnym roku życzy 

Błazen Podróżny

Wolne #1

              Był sobie Błazen Podróżny z Kotem. Wzięli wolne i wypodróżowali w siną dal, aby dużo spać, jeść i powrócić w lepszym stanie.

Miłego nieczytania, 

Błazen Podróżny

Przypowieść o robaczywej kupie.

Był sobie chory Błazen Podróżny.

„Jak tu pracować, gdy jestem chory?”

Wobec klientów czuł się on dłużny.

„A przecież do pracy jestem skory…”

Kot mu naciskał, że do doktora.

„Miau miau miau miau miau, miau miau miau miau miau.”

Lecz Błazen wiedział, wszak Polska chora,

że doktor na niego by tylko srał.

Taki jest biznes w doktorskim świecie,

z Babcią Klozetową są kontrakty.

Jak doktor dużo nasra, to wiecie,

już nawet nie trzeba profilaktyk.

Obsrają człowieka w dniu narodzin,

dożylnie, bo takie przecież prawo.

I w dni kolejne, aż do urodzin

potwierdzających dorosłość, łzawo…

Bo to nie koniec, wszak trza zarobić,

więc nadal żyje taki pechowiec.

Bezwartościowym jedzeniem głodzić

się będzie, idąc za resztą owiec.

I żuje tabletki, bo choroby

się znikąd biorą – już taki nasz los.

Bakterie, wirusy i mikroby,

genetyczne wady i wewnętrzny głos,

że może masz raka, bo każdy ma.

Wyrasta taki i czas umierać.

Rak znikąd się bierze, a doktor sra,

aż nie ma czego po tobie zbierać.

Jedynym sposobem na przetrwanie

są chemikalia z laboratoriów.

Świat jest wadliwy. Nasze zadanie

to robić użytek z akcesoriów

tworzonych przez Klozetowe Babcie.

Tomograf, strzykawka i takie tam.

Zimnym stopom nie pomogą kapcie,

już do niczego nie trzeba nam mam.

Wszystkie porady naszych pradziadków

to mity, jak strzygi i rusałki.

Niestety nie mamy na to świadków,

umarły te nasze śmiałe śmiałki.

Lecz przecież bez badań i recepty,

bez ostrzy, naświetleń i pigułek

to się nie wyleczy żaden sceptyk,

bo choćby pustych – trzeba kapsułek!

Jak doktor nie da antybiotyków

to chyba jest jakiś nienormalny.

Albo po prostu brakuje wtyków,

może napiwek był absurdalny.

Wszak dobre nawozy dla doktora

to takie zielone, wartościowe.

Wtedy relacja do wzrostu skora

i kwitnie, owoce daje nowe.

Soczyste pastylki, takie słodkie

od aspartamu - dobre na głowę.

I do surówki lepsze, niż rzodkiew.

I dobry jest to przepis na wdowę.

Więc co ma ze sobą Błazen zrobić?

Chory w namiocie znów leży jak trup.

Przecież trzeba pieniądze zarobić!

Jedyny sposób na apteczny łup…

Więc w kropce jest biedak - zdrowie drogie.

Ale zabłysło mu coś nad czapką…

Babcia dziadka sposoby ma mnogie…  

Choć podejrzewał, że jest to pułapką,

bo przecież to podejrzanie proste…

I tak grosz dał na starą metodę,

bo grosz tylko miał, ot, złośliwostek.

„Nikogo prócz siebie nie zawiodę.”

I brał olejek terpentynowy,

bo babcia dziadka mówiła zawsze,

że robak w człowieku nie jest nowy,

że mamy nawet rzeczy plugawsze.

Proszek z goździków namoczył miodem,

zaparzył tymianek z korzeniami.

Nie nudząc się babcinym wywodem

oleje wszelkie popijał dniami.

Aż niespodziewanie obudził się

pewnego poranka do kibelka.

Nie wiedząc jeszcze niczego, oj nie…

Aż poleciała pierwsza kropelka.

Była to kupa zupełnie dziwna,

bo coś się w niej jakby odznaczało.

Nie była jednak babcia naiwna,

rację miała – robactwo się lało.

Martwe robaki w ilości wielkiej,

nie wiedział Błazen jak reagować.

Poczuł się teraz trochę kundelkiem,

jak struś chciałby głowę w ziemi schować.

„Czyż to nie psy takie rzeczy mają?

Jam jest człowiekiem, to nie przystoi.”

Lecz wtedy skojarzył, co psom dają.

„Odrobaczanie… Jak widać koi.”

Zaśmiał się w duchu, „Weterynarze

to lepsze doktory, niż te nasze.

Może ja tę kupę im pokażę?

Doktorom. Dam w tej ciepłej kiełbasze.”

I stał nad sedesem tak się śmiejąc,

w zupełnie zdrowym samopoczuciu.

„Tyle lat cierpień. Babcia wiedziała.

I ja to miałem też gdzieś w przeczuciu.

Takie życie głupiego bęcwała.

Babcia przecież bezinteresowna,

a ja wolałem doktorów słuchać.

A była to głupota kosztowna,

na te recepty chuchać i dmuchać…” 

Tak Błazen pojął, że medycyna

jest dla doktora, nie dla pacjenta.

Cały szpital to jedna drużyna.

Robią cię chorym, by mieć klienta.

Srają na ciebie i twoje zdrowie,

lecz jest w tym sraniu mała podpowiedź.

„Wysraj robaki”, babcia ci powie.

„I dawnej racji na nowo dowiedź.

Ten świat jest w harmonii, nie wadliwy,

więc każda choroba swe źródło ma.

Nic tu nie zmienią nasze sprzeciwy:

Jak dał nam źródło, to i ujście da.” 

Zdrowego absurdu, 

Błazen Podróżny

Polska kuchnia azjatycka.

                Będąc zmęczonym codziennym niewolnictwem, jakie zapewnia stałe zatrudnienie, Błazen stwierdził, że powinien czasem zjeść coś normalnego. Jako niewolnik nie miał już czasu na przygotowywanie posiłków samodzielnie, dlatego zaczął czujniej przyglądać się okolicznym restauracjom. Jako pierwsze rzuciło mu się w oczy miejsce obiecujące kuchnię japońską. Za czasów bycia wolnym człowiekiem najczęściej pichcił po azjatycku, więc dobrze mu się to skojarzyło. Przeszedł tamtędy kilka razy w tygodniu i przez okno zawsze widział sporo ludzi, a przed nimi zawsze wielkie, pełne talerze.

- Dużo ludzi to chyba dobre jedzenie, a duże ilości to też dobrze – myślał sobie głośno, stojąc przed budynkiem.

- Miau miau miau – popędził go Kot.

- Dobrze, wchodzimy.

Weszli. A wnętrze wyglądało jakoś mniej atrakcyjnie, niż z zewnątrz. Na ladzie stała urocza figurka kota machającego łapką, obok lady jakiś ołtarzyk dla buddy z ofiarami w postaci czekoladek i cukierków i… w sumie to tyle. Wszystko inne wyglądało jak pożyczone z baru mlecznego, szczególnie gumowe maty na stołach rażące kwiecistymi wzorami. Choinka w rogu też wydawała się nie na miejscu, zwłaszcza w zestawieniu z ołtarzykiem buddy. Aby nie pomyśleć przypadkiem, że jest się w japońskiej restauracji, w tle leciała muzyka z radia - jakieś polskie przeboje.

- Nie zniechęcajmy się, jedzenie może to wszystko wybronić – rzekł Błazen na widok zmieszania Kota.

- Miau…

- Dzień dobry – rzekła pani zza lady, taka przypominająca panią Miecię z cukierni.

- Dzień dobry – odpowiedział grzecznie Błazen, ale potajemnie zerkał do kuchni w poszukiwaniu azjatyckiego kucharza.

Pani Miecia podała im menu i usiedli w ustronnym miejscu. Okna były otoczone zielonym paskiem neonowego światła, co było bardzo nieprzyjemne, a więc za prawdziwie ustronne miejsce, nieobjęte neonem, uznali stolik przy toaletach, jedyny odległy od okien. Wbrew pozorom faktycznie był to najlepszy wybór. Na szczęście bez niepożądanych woni i dźwięków. Akurat tego wieczora byli tu jedynymi klientami…

Otwarcie menu niestety nie poprawiło sytuacji. Zamiast azjatyckich nazw dań, potrawy były tam opisane pod kątem składników.

- Kurczak z tym, kurczak z tamtym… W Japonii kurczaki raczej nie są zbyt popularnym składnikiem potraw?

- Miau – machnął łapą Kot, bo on akurat lubił kurczaki. Tak jak i wszystkie inne mięsa.

Większość dań zawierała jakiegoś kurczaka, nawet dania z owoców morza. Wśród tej kurczakowni Błazen wypatrzył jednak „smażone tofu”.

- Hm… Smażyłem już tofu, to jest całkiem smaczne.

- Miau miau miau! – popędzał go Kot.

- Dobrze, zamawiajmy.

Do każdego dania dołączano ryż i surówkę. Błazen zastanawiał się co to za surówka i przeglądał w głowie wszystkie azjatyckie surówki, jakie znał. Aż w końcu pani Miecia przyniosła pierwsze danie, kurczaka dla Kota. Był pokrojony na małe kawałeczki, zmieszany z jakimiś grzybkami i warzywami, oraz obficie zalany rzadkim sosem przypominającym zupę. Kot od razu zaczął jeść i aż mu się uszy trzęsły. Na talerzyku obok miał malutką porcję ryżu i sporą porcję surówki… z kapusty i marchewki.

- To chyba średnio japońskie. A jak tam kurczak? – pytając niuchnął czy jest zapach, ale niczego nie wyczuł.

- Mułuaul – odparł Kot niewyraźnie między kęsami, bez wyrazu twarzy zdradzającego co miał na myśli.

Wkrótce pani Miecia powróciła, niosąc danie Błazna. No i mały ryż z dużą surówką. Błazen zaczął wypatrywać tofu wśród licznych warzyw polanych innym rzadkim sosem również podobnym do zupy.

Oboje dostali nóż i widelec, pałeczki nie były tu nawet opcją. Chwycił więc Błazen widelec i nadział kawałek tofu, aby ku jego zdumieniu odkryć, że jest ono miękkie i wodniste.

- To jest smażone tofu? – niedowierzał. Następnie włożył je do ust i od razu się rozpłynęło, nie mając w sobie prawie żadnego smaku. Następną ofiarą był więc kawałek papryki.

- Hm… - przeżuwał. – To nie jest smażone danie, tylko duszone – stwierdził, po czym nadział na widelec pieczarkę, aby jedząc ją utwierdzić się w tym przekonaniu. – Jak szaszłyk… Duszony szaszłyk… W dodatku nie ma tu prawie żadnych przypraw – westchnął zawiedziony. – Może w sosie coś jest? Tylko jak tę zupę jeść widelcem… Hm… - Po chwili zastanowienia postanowił wrzucić tam swoją porcję ryżu. Nawet on nie zdołał wchłonąć całego sosu, bo było go zbyt mało, ale i tak było już łatwiej jeść, choć nadal bez smaku. Później jednak przypomniał sobie, że zamówił do tego ostry sos, i zobaczył że faktycznie stoi na uboczu w małej miseczce. Szybko wylał cały na talerz, zamieszał i spróbował… Nie poczuł jednak ani odrobiny pikantności. Posmutniał i spojrzał na zadowolonego Kota.

- Smakuje ci?

- Miau. Miau miau miau miau miau.

- Dobrze – wstał i poszedł poprosić o dodatkową porcję ryżu.

Gdy oboje zjedli to stwierdzili, że jedyny dostępny w menu deser, który w zasadzie wiele z Japonią wspólnego nie miał, wydawał się interesujący. Zamówili więc jedną porcję na podział. Na wypadek, gdyby nie było dobre. Szybko przyniesiono im talerzyk, a tam leżały dwa małe banany usmażone w cieście kokosowym i polane sosem czekoladowym.

Było w porządku. Zjedli i wyszli.

- Wiesz co myślę, kocie? Że oni się bardzo starali, ale im nie wyszło. Przystępne ceny, i w ogóle, ale… Czuję się jak po obiedzie ze zlotu rodzinnego. Takie spolszczone to było… Duszone warzywa, delikatne przyprawy, nieostry sos, sztućce, bezpaństwowy deser… Zastąpienie ziemniaków ryżem niestety nie przemienia potrawy w japońską. Może to taka japońska kuchnia dla Polaków, którzy chcą iść do japońskiej restauracji, by „zaszaleć”, ale tak naprawdę wolą polskie jedzenie? Za równie przystępną cenę da się zjeść jedzenie faktycznie japońskie...

- Miau miau miau miau?

- Następnym razem… Może indyjska?

                 Niesamowity stał się zbieg okoliczności, bo następnego dnia załatwiając sprawy urzędowe mijali indyjską restaurację. Była mała i wyglądała nieco podejrzanie, ale już na progu powitał ich wspaniały zapach indyjskich przypraw. A tuż po zapachu powitał ich indyjski pan, przez co Błazen zaczął mieć dobre przeczucie. Dostali menu i zaczęli rozglądać się po kolorowej sali w poszukiwaniu miłego stolika, a wówczas indyjski pan zasugerował, aby weszli kręconymi schodkami na górę. Wspięli się tam i odkryli przytulne poddasze dające im możliwość wyboru między wysokimi stołami ze zdobionymi krzesłami, a niskimi stolikami z kolorowymi kanapami. W tle przygrywały im wyłącznie ciche odgłosy pichcenia.

Kot od razu wiedział co zamówi, wziął kurczaka w indyjskim sosie. A Błazen wybrał soczewicę w ostrym sosie. Postanowili wziąć do tego ryż i odkryli, że do wyboru jest kilka wersji. Wzięli więc taki, który przyprawiono czymś, o czym wcześniej nawet nie słyszeli. A do tego jeszcze sałatkę ze świeżych warzyw, aby było coś surowego do zagryzienia. Przy okazji Błazen zobaczył informację o tym, iż kilka lat temu uznano tę malusią restauracyjkę za najlepszą indyjską restaurację w mieście. A było to naprawdę duże miasto. Najpierw Błazen chciał się  ucieszyć, ale później się z tego otrząsnął. „To było kilka lat temu, może zmienili kucharza. Czy coś. Lepiej być sceptycznym…” A wtedy skojarzył coś sobie…

- Hm… Indyjczycy to chyba mieli być wegetarianami? Więc skąd kurczak?  

- Miau – kot machnął na to łapą.

I więcej nie poruszyli tego tematu. Zwłaszcza, dostali zamówiony napitek, czyli jogurt zmiksowany z mango. Pili więc, czując coraz piękniejsze zapachy dolatujące z kuchni. Aż w końcu stało się, indyjski pan przyniósł im ich potrawy. Znajdowały się w fikuśnych, metalowych misach. Kurczak w jednej, soczewica w drugiej, i dwie z ryżem. Dostali do tego jednak po talerzu, więc uznali, że to chyba na tym talerzu mogą sobie zamieszać potrawę z ryżem wedle uznania. I tak zrobili.

Pierwszy kęs zabrał Błazna do nieba, rozbrajając z całego wcześniej skumulowanego sceptycyzmu. Minęła mu cała trauma po poprzednim dniu. Rozmaitość przypraw i wyczuwalna pikantność były właśnie tym, czego pragnął. Do tego ryż smakował czymś więcej, niż tylko gołym ryżem. Błazen jadł teraz tak szybko, jak Kot poprzednio. A Kot jadł tym razem jeszcze szybciej, bo jego kurczak również cieszył bogactwem smaków.

Mieli brzuchy pełne po same brzegi, gdy miski i talerze lśniły już czystością. Nie zmarnowali ani ziarnka ryżu, a łakomstwo zachęcało ich na dokładkę. Niestety nic więcej nie mogło się już zmieścić do ich żołądków. Indyjski pan przyniósł rachunek. Aż łezka zakręciła się w błaźnim oku, gdy płacił tyle samo, co za wczorajszy bezsmakowy posiłek. Nie wiedział czy bardziej z żalu za wczoraj, czy ze szczęścia za dziś. Aż go poniosło i dał indyjskiemu panu przyzwoity napiwek. Później obrzucił restaurację jeszcze jednym tęsknym spojrzeniem, gdy wyszedł za drzwi. A odchodząc powąchał swoich ubrań, nadal czując w nich ten cudowny zapach.

- Normalnie nie lubię, jak restauracje pachną kuchnią, ale dla tej kuchni robię wyjątek. Ach… - powdychał to jeszcze kilka razy.

- Miau miau miau… - odparł Kot rozmarzonym miauem.

- Tak, Kocie… Tak… Aż doszedłem do zatrważających wniosków. Mianowicie… w egzotycznych restauracjach jestem rasistą przeciwko własnej rasie. Ale czy bez powodu?

Smacznego absurdu,

Błazen Podróżny

Współczesne normy-snormy zawodowe.

                Jak wygląda praca? Najłatwiej zobrazować ją kopaniem dołu w ziemi. Prace budowlane przy użyciu podstawowych narzędzi typu łopata są zdecydowanie najbardziej przekonującym obrazem wykonywania faktycznej pracy. Kolejnym takim obrazem mogłaby być praca w polu, również przy użyciu prostych narzędzi. A więc budowlaniec z łopatą i rolnik z motyką to dobre ilustracje człowieka pracującego. Zwłaszcza pracującego ciężko. Dlatego też…

- Ja tu w ogóle nic nie robię, co za strata czasu – narzekał Błazen w nowej pracy.

- No jak to? Przecież robimy tyle różnych rzeczy, i cały czas jesteśmy czujni czy nie ma nowych klientów – zdziwił się współpracownik.

Błazen stał więc dalej, wypatrując klienta. Przestawiał rzeczy na półeczkach, liczył je, zapisywał co wyliczył, przetarł z nich kurz, później znów wypatrywał klientów, a później wypatrywał co by tu jeszcze porobić…

- Nie jesteś zmęczony? Zrób sobie przerwę – zachęcali go co chwilę współpracownicy.

- Zmęczony czym? Nic się nie dzieje, nic nie robię.

- No jak to? – dziwili się. - Przecież tyle zrobiłeś.

- Nie, ja tylko zabijam czas – wyjaśniał w kółko.

Później robił dalej to samo, co jakiś czas obsługując jakiegoś klienta, aż w końcu przyszedł kierownik i zmusił go do pójścia na przerwę. Na przerwie więc siedział sobie Błazen na zapleczu i pił wodę, czytając książeczkę z poczuciem dalszego marnowania czasu.

Było już późno, gdy wrócił do obozu. Zbyt późno, aby móc zrobić coś pożytecznego, bo rano musiał wstać znów do pracy. Upichcił coś zatem, zjadł to, wykąpał się i poszedł spać.

Stojąc bezczynnie kolejny dzień postanowił sobie, że rzuci tę robotę. I tak też zrobił.

- Nareszcie mogę porobić coś konstruktywnego! – radował się wielce, gdy stał się bezrobotnym.

- Miau miau? – zapytał Kot.

- Jak na przykłaaaaad… - zaciął się, nie znając odpowiedzi. – Hm… - zrozumiał, że nie wie. – Dobre pytanie – przyznał. – Chyba po prostu znajdę inną pracę – stwierdził.

                Na początek postanowił poobserwować pracę Kolegi. Szukali tam pracownika, a praca zdawała się wymagająca.

- Dobrze, to rozgość się – Kolega podsunął mu krzesełko obok swojego. - Możesz zrobić herbatę, zjeść coś… no i porobić notatki jak coś uznasz za potrzebne, bo będę ci tłumaczyć jak wygląda taka praca.

- Przejdźmy od razu do ostatniego punktu – poprosił Błazen podekscytowany.

Usiedli przy biurku, włączyli komputer, telefon, ułożyli stertę papierków przy monitorze i rozpoczęło się oczekiwanie na dźwięk dzwonka. W telefonie. A więc wpatrywali się w niego chwilę. I jeszcze kolejną. I następną. W końcu Kolega postanowił wyjaśnić Błaznowi jak obsługuje się ichniejszy komputer. Więc wyjaśnił. I dalej nic. To porobili zapiski w papierkach. Całkiem sporo. I dalej nic. Więc wypili herbatę, bo zimno się zrobiło od bezczynności. Aż nagle zadzwonił telefon. Kolega odebrał, ale okazało się głucho. Odłożył słuchawkę i oboje westchnęli. Następnie kontynuowali naukę obsługi komputera i powypełniali coś jeszcze w papierkach. Po kilku godzinach telefon znów zadzwonił. Błazen miał już instrukcje co robić, więc to on odebrał. Był miły i profesjonalny na ile to możliwe, ale na wiele możliwym to nie było, gdyż…

- Co drugie słowo rozumiałem, ale nawet to było dziwnie niewyraźne – poskarżył się.

- Bo widzisz, to taki jest właśnie trik – odparł Kolega szczęśliwy, że może znów coś wytłumaczyć. - I jak ci oni mówią nazwiska to dlatego proś też o telefon. Bo nazwiska nie zrozumiesz, a numer telefonu już łatwiej.

- A nie można wymienić telefonu? Po co takie utrudnienie?

Kolega wzruszył ramionami.

                To była ostatnia szansa. Błazen, rzecz jasna, nie podjął się kolejnej bezczynnej pracy. Zamiast tego znalazł sobie pracę fizyczną. Uznał, że w takiej pracy trudno o nudę… i miał rację.

- Tu ma pan zdjęcia, tu ramki, tu szkiełka – objaśniała szefowa. -  Proszę składać, zawijać w to, wkładać tu, później zaklejać i przenosić tam. Jak tego zabraknie to jest tam, a jak tego to jest tutaj. Jak pan sobie zorganizuje pracę to już od pana zależy, byle było gotowe na czas, bo inaczej musi pan zostać po godzinach i nie jest to płatne.

- Aha, dobrze, dziękuję.

No i konfekcjonował zdjęcia. Okazało się jednak, że wiele z nich nie pasuje wymiarem. Szkiełka też. A niektóre były lekko uszkodzone. Dużo rzeczy musiał zatem wyrzucać, i z trwogą patrzył jak rośnie góra rzekomych „śmieci”. (Użytecznych rzeczy nie mieszczących się w kryteriach odgórnie określonych norm.)

„Szkoda, że nie mogę zabrać tego wszystkiego do siebie, albo komuś oddać”, myślał wzdychając.

- Miau miau miau? – zapytał Kot wieczorem, gdy Błazen wrócił do obozu.

- E, wiesz, za mało tam kreatywności. Mam wszystko robić według zatwierdzonego schematu, bez względu na sytuację - opowiadał popijając zupkę błyskawiczną, bo nie miał już czasu ugotować własnej. -  Chyba potrzebuję czegoś bardziej twórczego do roboty…

                I tak Błazen podjął się następnej pracy, tym razem o charakterze może i znów biurkowym, ale jednak bardziej dynamicznym, gdyż miał wolność działania i liczne, różnorodne problemy do rozwiązywania. Tworzył teksty reklamowe z ilustracjami.

Pierwszą godzinę siedział w bezruchu, dogłębnie przemyślając co i jak napisać, aby się sprawdziło. Drugą godzinę pisał pierwszy zarys, a kolejne godziny spędzał na edycji gotowego szkicu tak, aby stał się pełnym produktem.

„Podoba mi się ta praca”, pomyślał sobie wieczorem, mając mózg nadal na pełnych obrotach od całego tego myślenia. Wrócił tam więc i dnia następnego, i znowu pierwszą godzinę rozmyślał nad zakurzoną klawiaturą, aż…

- Pracuj – upomniała go szefowa.

- Hę? Słucham? – Błazen akurat był głęboko w przemyśleniach odnośnie tego co ma napisać, więc nie dosłyszał komentarza.

- Powiedziałam „pracuj”. Nie siedź tak, pracuj.

- Ależ ja przecież tak dużo robię teraz, już prawie cały plan mam ułożony w głowie!

- To nie w głowie ma być ułożone, tylko tu w komputerze, i wysłane mi mejlem do zatwierdzenia.

- Ależ co ja tam wpiszę, jeśli najpierw tego nie obmyślę? – Błazen był co najmniej zaskoczony.

- No to obmyśl, ale nie pół dnia, bez przesady.

                No i Błazen znów wrócił do obozu, bo zapadła noc. Przed wieczorem jeszcze powiedział Kotu:

- Wiesz co? Nieuczciwie było z mojej strony narzekać na te wszystkie prace. To jest normalne, takie czasy. Albo robisz dużo nieznaczących rzeczy i męczy cię nuda, albo wiele rzeczy monotonnych i męczy cię rutyna, albo ogrom rzeczy nielogicznych i męczy cię głupota, albo intensywne rzeczy niewidziane gołym okiem i męczy cię szef… Grunt to mieć pieniądze na chleb, aby nie mieć czasu piec go samemu.  

Miłego absurdu, 

Błazen Podróżny 

Pokaż facetowi makijaż, a prawdę Ci powie.

                Większość ludzi chce „wyglądać dobrze”.  Zwłaszcza kobiety, które z resztą stanowią większość populacji, a więc może to dlatego tak wygląda statystyka. W sklepach kosmetycznych zwykle trzeba się nieco wysilić, aby znaleźć produkty dla mężczyzn, w przeciwnym razie te biznesy by upadały. Na szczęście Błazen zna jedno miejsce, gdzie sprzedają szampony do brody. Będąc tak porośniętym, że na jego twarzy widać tylko włosy i ciemne okulary, oczywiście potrzebuje dużo szamponów, dlatego do tego sklepu wpadać musi często.

- Chcesz później wpaść do zoologicznego po szampon? – zapytał Kota sięgając po swój szampon. - Twój już się chyba przeterminował.

Kot w odpowiedzi polizał się kilka razy po lewej stronie pleców.

- No tak, racja, przeterminował się nie bez powodu. Jak wolisz.

Następnie Błazen wydobył z kieszeni kartkę z listą rzeczy do kupienia siostrze, bo miał do niej po drodze, a jej brakowało czasu.

Podszedł do wielkiej wystawy buteleczek i pojemniczków, gdzie każda półeczka była teatralnie oświetlona, a jakichś kolorowych placków dało się dotknąć w celu przetestowania. „To muszą być te rzeczy do kamuf… e… makijażu.”Dotknął kilku z ciekawości i poczuł, że były gorące. "To pewnie od tych lampek im gorąco, tak samo jak to jest na scenach. Czy one się od tego nie psują?"

- Może w czymś panu pomóc? – zapytała go niespodziewanie pracowniczka gdzieś zza pleców.

- Ee… - odwrócił się w jej stronę. – Mam tu listę rzeczy do kupienia. Poszukuję… podkładu. Tu jest nazwa – pokazał jej kartkę.

- Są tu po lewej – zaprowadziła go tam i podniosła kilka butelek. – Ten rozświetla, ten wygładza, ten ma filtr przeciwsłoneczny...

- Ojej, ale ja nie wiem. A tu na kartce nie jest napisane dokładnie?

- Jest tylko marka i kolor, ale on występuje w kilku wariantach.

- Ojej… - przywołał w myślach twarz siostry, aby odgadnąć co na nią nakłada. - A jaki jest najnormalniejszy?

Kobieta zaśmiała się na to pytanie, lecz zrozumiała co ma na myśli.

- Myślę, że ten z filtrem.

- To niech będzie – wziął go do koszyka, po czym ponownie zerknął w notatkę. – Następne tooo… puder. Tu jest nazwa.

Przeszli kilka kroków dalej i sytuacja się powtórzyła.

- Mamy zmielony, mamy prasowany, mamy kremowy, mamy też taki…

- A który jest najbardziej uniwersalny? – przerwał jej Błazen z bólem głowy wymalowanym na twarzy.

- Myślę, że ten prasowany, bo w środku jest od razu gąbeczka i nie trzeba mieć pędzla.

- Biorę – wziął. – Niech mi pani weźmie te rzeczy z listy, bardzo proszę.

Następnie musiał zdecydować jaki kształt ma mieć eyeliner, jaką tubkę korektor, jakie brokaty rozjaśniacz, jaką formę cień do powiek, jaki pojemniczek pomadka, jakie wykończenie lakier do paznokci…

- Dziękuję pani bardzo – rzekł przy kasie, gdy już zapłacił.

W autobusie, oświecony, zastosowując nowo nabytą wiedzę dokonywał analizy kobiet w celu rozpoznania jakich używały produktów. „Lepsza taka rozrywka, niż żadna.”

Widział jedną kobietę pozornie bez makijażu, ale po dokładniejszej analizie zobaczył poprawiony kolor brwi, korektor na podkowach pod oczami i zamalowane pryszcze.

Później jedna pani obok przecisnęła rękę między nim a inną osobą, aby nacisnąć przycisk otwierający drzwi, bo zamierzała wysiąść. Zobaczył, że ma czyste paznokcie i już chciał myśleć, iż niczego na nich nie ma... Ale później uruchomił analizator i spojrzał jeszcze raz, by zauważyć połysk lekko beżowego lakieru.

Kolejna pani wydawała się być prosto z okładki gazety, gdyż jej twarz była nieskazitelna, wręcz nierealistyczna. „Hm, tu makijaż jest oczywisty”, pomyślał, a następnie wymienił sobie wszystko co tam zobaczył. Jakieś rozświetlenia przy oczach, pory powypełniane bazą pod makijażem, wszystko zmatowione na efekt ściany, a brwi były kompletnie dorysowane. No i usta, całe w jednolitym, rażącym kolorze, z idealnie równym brzegiem dla jeszcze mocniejszego podkreślenia nienaturalności tego malunku. A gdy zobaczył jej oczy to już wiedział, aby nie nabrać się na to co widzi, bo w rzeczywistości były dosyć małe. „To tylko te rzęsy takie, i te cienie takie, i te linie zagięte takie na bokach…” Po potwierdzeniu tego wszystkiego był już w stanie pominąć malunek i zobaczyć jej prawdziwe oczy.

Wtedy obok ujrzał panią w wysoko upiętym koku. Stała do niego bokiem i pierwsze co zobaczył to wielka plama na jej policzku. „Ojej, coś jej się poważnie rozmazało. Może powinienem jej to jakoś dyskretnie powiedzieć? Czy nie będzie jej zbyt głupio? Hm… Może będzie czuć się jeszcze głupiej, gdy zobaczy to sama dopiero w domu…”

- Przepraszam panią – dotknął jej ramienia, a ona spojrzała na niego i zamarł, bo widząc ją z przodu dostrzegł, że z drugiej strony twarzy miała taką samą plamę. Były długie i przechodziły dokładnie przez środek policzka, "być może w zamierzeniu to udaje cień rzucany przez kości, nie wiem po co". Podobną plamę miała na dole szczęki, "może ma szczuplej wyglądać, czy coś". A jeszcze jedną wyraźnie widział nad czołem, pod linią włosów, "tak jakby czoło miało się w ten sposób obniżyć, albo uwypuklić"... Patrzył na nią jeszcze chwilę, aż zrobiło się niezręcznie. W końcu doszedł do ostatecznego wniosku:

„To jednak makijaż, a nie brud.”

- Nie, nic, przepraszam... 

Miłego absurdu, 

Błazen Podróżny