Nie marnuj talentu!!!

                Usiadł sobie Błazen Podróżny przy stole wśród znajomych. Gospodarz podał posiłek i wszyscy zaczęli jeść. Specjalnie na tę okazję Błazen zdjął błazeńską czapkę, bo ponoć w czapce się nie je.

- Wyśmienite! – zachwalali wszyscy.

- Dziękuję, dziękuję – śmiał się Gospodarz.

- Powinieneś mieć własną restaurację! – zasugerował Ktoś.

- Eee, nie mam czasu na takie rzeczy.

- Na pewno znajdziesz trochę czasu jak zechcesz – naciskał Ktoś.

- No tak, ale nie będę go wtedy mieć na inne rzeczy.

- Ale chyba warto? Bo szkoda taki talent marnować.

- Przecież się nie marnuje, spójrz na ten pełen stół – wtrącił Błazen.

- No taaaaak, ale to tylko domowe zacisze i nikt inny nigdy się o tym nie dowie…

Po posiłku podano deser przygotowany przez obecną tu Prawniczkę. Był to lodowy tort z owocami, które sama wyhodowała.

- Naprawdę sama to zrobiłaś? Niesamowite! – zachwycali się wszyscy.

- Powinnaś koniecznie prowadzić interes cukierniczy! – zasugerował znowu Ktoś i rozmowa przebiegła bardzo podobnie do poprzedniej.

Po deserze jeden z gości, Sklepikarz, wyciągnął z futerału swoją gitarę klasyczną i zaczął grać. Wszyscy słuchali jak w transie, bo Sklepikarz niemalże urodził się z gitarą w rękach i grał przecudnie.

Po ostatniej piosence wszyscy klaskali zachwyceni, a Ktoś powiedział:

- Nie marnuj swojego talentu!

- Haha, dziękuję… - Sklepikarz chował już gitarę z powrotem do futerału.

- Ale naprawdę! To byłaby ogromna strata! Koniecznie musisz coś zrobić z tym wielkim talentem!

- Gitara nie wygląda mi na zakurzoną, i zagrał nam dziś na niej. Jak widać talent marnowany nie jest – zauważył Błazen.

- No taaaaak, ale to tylko domowe zacisze… - Ktoś powtórzył mniej więcej to samo, co przy poprzednich rozmowach.

- Wielkie sceny do szczęścia potrzebne mi nie są, a sklep sam się nie poprowadzi – skwitował Sklepikarz i więcej tego tematu nie poruszono.

Luźne tematy dalszych rozmów po jakimś czasie przeszły na dom Gospodarza.

- Przepiękny wystrój – chwalili wszyscy.

- Dziękuję, dziękuję, Żona jest dekoratorką wnętrz, sama to wszystko zaprojektowała.

- Ojej, cudownie – fascynowali się rozglądając wokół.

- A do tego namalowała te obrazy na ścianach – dodał Gospodarz.

- Naprawdę? Co za talent! Nie marnuj go! – wykrzyknął zachwycony Ktoś, ale tym razem nie drążono już tego tematu. Zamiast tego wszyscy wyszli do ogrodu pograć w mini golfa.

Zabawa była przednia, a wśród graczy wyróżniał się Kot, zawsze wbijający piłkę do dołka jednym uderzeniem.

- Kocie, nie myślałeś nigdy o zostaniu zawodowym golfistą? – zapytał Ktoś.

- Miau miau – zaśmiał się Kot nie traktując tego pytania poważnie.

- Ale naprawdę, Kocie, masz ogromny talent.

- Miau miau miau – wyjaśnił Kot.

- No tak, łatwo nie będzie, ale na pewno warto poświęcić temu trochę czasu.

- Miau – skwitował Kot.

- No jak wolisz… - Ktoś wzruszył ramionami.

- Ktosiu, masz naturalny talent do irytowania ludzi, koniecznie zostań politykiem – zaśmiał się Gospodarz, a z nim pozostali.

- Szkoda marnować taki talent – dodał Sklepikarz.

- Porzuć wszystkie inne zainteresowania, a na pewno znajdziesz czas – przyłączyła się Prawniczka.

- Miau miau – skomentował i Kot.

- Ale dlaczego je porzucać? Zmarnują się talenty do nich! – zauważył Błazen.

- Też prawda – pokiwali wszyscy głowami.

- Oj, dajcie spokój – machnął ręką zawstydzony Ktoś.

- Ja mam też talent do malowania ścian – Oznajmił Sklepikarz. - Idzie mi to niespotykanie sprawnie, nawet najohydniejsze ściany dobrze pomaluję!

- Ja mam talent do pumeksowania stóp – dodał roześmiany Gospodarz. - Może powinienem na boku zdobywać uprawnienia do wykonywania zawodu podologa… 

- Miau miau miau miau! - wtrącił i Kot. 

- A ja mam ogromny talent do robienia striptizu – wyznała Żona Gospodarza, wywołując jeszcze większe salwy śmiechu.

- Oj, potwierdzam – rechotał Gospodarz.

- Nie marnuj tego talentu – skomentowała Prawniczka z przekąsem. - Zatrudnij się w klubie nocnym, na pewno jakoś zgrasz to ze swoją obecną pracą.

- I z pasją do malarstwa – dodał Błazen.

- Ale dlaczego mierzyć tak nisko? – zapytała Żona Gospodarza. – Powinnam raczej zostać striptizową gwiazdą Internetu!

- Oj, na pewno można jeszcze lepiej wykorzystać ten talent – wtrącił Sklepikarz. – Rozpocznij własne show w telewizji. I otwórz szkołę striptizu. Nagrywaj filmy instruktażowe. I rozkręć biznes, będziesz robić striptiz dla prywatnych klientów.

- Albo połącz ze sobą wszystkie talenty – zasugerował Błazen.

- Jak? – śmiała się Żona Gospodarza.

- Na pewno znajdziesz sposób… Bo wiesz, szkoda je przecież wszystkie marnować… wszystkie osiemdziesiąt.

Wtedy wkroczył Gospodarz, pękający już ze śmiechu:

- Zostaniesz, droga żono, światowej sławy dekoratorko-malarko-kucharko-sprzątaczko-śpiewaczko-przedszkolanko-psychologo-krawcowo-informatyko-kosmetyczko-masażystko-tenisistko-zakonnico-bibliotekarko-mechaniko…

Długo wymieniał talenty żony, aż w końcu przerwała mu:

- Dodaj jeszcze, że nieśmiertelną. Bez tego się nie uda.

- To nie wystarczy… - wtrącił Błazen. – Jest za duża konkurencja, musisz najpierw wytłuc wszystkich tych, którzy też realizują te talenty.

- Może okaże się, że mam również talent do zabijania?

- Nie marnuj go wtedy. 

Miłego absurdu, 

Błazen Podróżny