Ziemia komputerem, a życie trollem.

                Po wyjątkowo stresującym dniu Błazen poczuł potrzebę spędzenia czasu z ludźmi, których uważał za normalnych. Ponoć umówili się na wieczorne gry planszowe i nie mieli nic przeciwko, aby do nich dołączył. Ruszył zatem na miejsce spotkania, czyli do domu jednej z tych osób. Z jednego ciasnego autobusu przesiadł się do drugiego równie zatłoczonego, aż po dwudziestu minutach był na miejscu. Drzwi otworzył mu Kot.

- Czeeść, Kocie, długo tu już jesteś? – zapytał Błazen wchodząc do środka.

- Miau – odparł Kot.

- Ty szczęściarzu – zaśmiał się i zaczął zdejmować buty.

Weszli do salonu, gdzie trwała walka o przetrwanie w popularnej grze Kolejka. Błazen wcześniej tej gry nie widział, więc chętnie przesiedział rozgrywkę obserwując i ucząc się zasad. Przy okazji miał też ogrom śmiechu, jak i pozostali. Ustawianie pionków w kolejki do sklepów, wykorzystywanie różnych trików zapisanych na kartach, aby być pierwszym, który nabędzie wszystkie przedmioty z listy zakupów… W końcu wygrał Tomasz, najbardziej charyzmatyczna postać w całej grupie. Ponoć wygrywanie gier to jego zwyczaj.

W następnej rozgrywce wziął udział i Błazen. Dodawano mu odwagi mówiąc, iż za pierwszym razem może być trudno, więc ma się nie przejmować jeśli nie będzie mu szło. A później nikt nie mógł uwierzyć w to, że Błazen wygrał.

- Szczęście nowicjusza – zapewnił Tomasz przygotowując planszę do ponownej gry.

I Błazen znowu wygrał.

- No nieee! – śmiali się gracze.

- Miau! – Nawet Kot.

- To oznacza wojnę – oznajmił Tomasz wymuszając kolejną rozgrywkę, chociaż wszyscy chcieli już zmienić grę.

Błazen grał tak jak poprzednio, Tomasz skupiał się jakby to były szachy, a pozostali robili byle co, bo już im się nie chciało. Aż znowu wygrał Błazen.

- To co, może teraz pogramy w Sabotażystę? – zaproponował Okularnik i cały pokój (oprócz mentalnie znokautowanego Tomasza) ożył.

- Teraz to są gry… - rozbrzmiał nieznany głos z kąta pokoju, gdzie przecież nikogo nie powinno być. A jednak w fotelu siedziała tam starsza pani.

- Babciu! – krzyknął Okularnik zdumiony. – Nie widzieliśmy kiedy tu weszłaś.

- Widziałam jak gracie w te… stanie w kolejkach – powiedziała Babcia. – Teraz to są gry, dla zabawy, a kiedyś to było prawdziwe życie i nikt się przy tym nie śmiał.

- No wiem, Babciu… - Okularnik był wyraźnie zawstydzony, ale nie przed Babcią, tylko przed znajomymi.

- Pół młodości przestałam w tych kolejkach… A kartki to nie były jak te wasze…

Wszystkim zrobiło się głupio i w pokoju zapadła cisza. Dopiero po dłuższej chwili… Babcia wybuchła śmiechem, i oznajmiła:

- No co wy, żartowałam! Macie może miejsce na dodatkowego gracza?

Zabrzmiało nieprawdopodobnie, więc wszystkim opadły szczęki. Na początku były wątpliwości czy w to uwierzyć ale w końcu dołączono do śmiechu Babci i gdy pozbierano już zęby z podłogi po opadnięciu szczęk, zrobiono jej miejsce przy stole.

W Sabotażystę zagrali pięć razy, podzieleni na drużynę Babci i drużynę Tomasza. Każdą rozgrywkę wygrała drużyna Babci. Tomasz był już siny i miał ledwie wyczuwalny puls.

                Kiedy gry się im przejadły, ostatnią godzinę spotkania znajomkowie spędzili na piciu herbaty i żartowaniu z Babcią, którą wszyscy pokochali. W końcu jednak ciemność za oknem zrobiła się tak głęboka, że nie można już było jej ignorować.

- Okularniku, jutro wszyscy idziemy na obiad. Może weźmy Babcię ze sobą? – zaproponował jeden Wesołek dopijając herbatę.

- Dobry pomysł! Babciu, czy chcesz jutro z nami wyjść? – zapytał uśmiechnięty Okularnik.

- Hm… - uśmiechnęła się Babcia podejrzanie. – Tylko jeśli to ja wybiorę miejsce – odparła.

- To chyba uczciwy warunek – stwierdził Błazen, chociaż wyczuwał w Babci coś podejrzanego.

- Brzmi ciekawie – potwierdził blady Tomasz.

                Następnego dnia Babcia i Okularnik czekali na pozostały skład ekipy w parku, w centrum miasta. Kiedy byli już wszyscy, Babcia rzekła:

- Teraz idziecie za mną! – I zachichotała.

- Miau…? – szepnął Kot.

- Nie wiem – wyznał Błazen. – Ale węszę podstęp.

Wyszli z parku i wędrowali uliczkami. Ominęli dworzec, przeszli podziemnym przejściem, wędrowali jeszcze dalej, aż…

- Hę? – zdziwili się wszyscy na widok długiej kolejki na chodniku.

- Co tu się dzieje? – zapytał Tomasz.

- Na co oni czekają? – zapytała Bezimienna wcześniej nie wspomniana w opowieści, choć cały czas w niej obecna.

- Na naleśniki – wyjaśniła Babcia prowadząc wszystkich na koniec kolejki.

- Naleśniki? – zapytał pod nosem Okularnik, nieświadom tego, dokąd jest prowadzony.

- Tak  – potwierdziła Babcia. - Te same naleśniki, które my będziemy dzisiaj jeść. Za te tutaj kartki! – wyjęła z torebki banknoty. - Fajna gra, prawda? 

 

Miłego absurdu, 

Błazen Podróżny