Dziad swoje, baba swoje.

                Po licznych namowach Kotu wreszcie udało się przekonać Błazna do odwiedzenia ich wielodzietnej znajomej. Zadzwonił więc do niej…

- No z nieba mi spadłeś! – wykrzyknęła z telefonu. – Akurat mam w tę sobotę zjazd rodzinny, a mój mąż wyjechał na tydzień i zamartwiałam się, że nie dam rady zabrać się z tymi dzieciakami… Mógłbyś pojechać z nami, prawda? – zapytała stwierdzająco, aby trudniej było odmówić.

- Jasne, czemu nie… - odparł Błazen węsząc spisek.

W sobotę z samego rana zapakował śpiącego Kota do plecaka i zjawili się pod drzwiami Wielodzietnej. Otworzyła im w piżamie, zaspana.

- Czeeść… Już szósta? – zapytała ziewając i wpuściła ich do środka. – Muszę obudzić dzieci… - westchnęła. – Chcesz kawy? Mógłbyś zaparzyć? Ale jestem zmęczona… - mamrotała coś jeszcze w drodze na piętro.

Błazen odłożył plecak ze śpiącym Kotem na fotelu, po czym poszedł do kuchni zaparzyć kawę jemu oraz Wielodzietnej. Gdy parowała już w kubkach, gotowa do wypicia, z piętra zaczęły schodzić dzieci, przebrane i gotowe na śniadanie, którego jeszcze nie było. Gdy Błazen zdał sobie z tego sprawę złapał się za głowę i od razu ruszył do lodówki. Za dziećmi szła Wielodzietna nadal w piżamie.

- Obudź po drodze Kota – poprosił Błazen.

- Wstawaj, Kocie – szturchnęła plecak przechodząc obok.

- Miau… - wygramolił się na podłogę i zaczął podążać za wonią kawy.

Błazen błyskawicznie smażąc jajka na ogromnej patelni spojrzał na gromadkę dzieci zasiadających do pustego stołu i stwierdził, że chyba jest ich jeszcze więcej, niż zwykle. Dorzucił więc dodatkowe jajka. W tym czasie Kot kawoszył czytając gazetę, a Wielodzietna kawoszyła robiąc makijaż.

„Nie pisałem się na to”, myślał sobie krojąc pomidory.

- Kocie, czy mógłbyś nalać dzieciom soku? – zapytał czując się jak kura domowa na łaskach męża.

- Miau – odparł Kot niechętnie odkładając gazetę.

- Dziękuję wam, chłopaki – padły magiczne słowa z ust Wielodzietnej, dzięki czemu atmosfera od razu się poprawiła. – Twarz mam już wyjściową, skoczę jeszcze się przebrać. .. – Po tych słowach spojrzała na gazetę i szybko wyrwała jedną stronę. – Nieprzyzwoite zdjęcie – wyjaśniła.

Zegar wskazywał siódmą, gdy siedzieli już wszyscy w minibusie. Czekały ich cztery godziny drogi. Dzieciaki najpierw zasnęły na pół godziny, a później dopadła je głupawka i Błazen musiał opanować sytuację organizując im gry i zabawy. Wielodzietna z zadowoleniem prowadziła pojazd, a Kot siedząc obok niej kontynuował czytanie gazety, którą zabrał sobie z kuchni.

O dziewiątej zrobili przystanek na mijanej stacji paliw połączonej z małym barem mlecznym. Gdy tylko Wielodzietna wysiadła z samochodu, wydobyła z siebie okrzyk przerażenia. Następnie rozpoczęła ochrzanianie zaparkowanego obok pojazdu.

- To jest publiczny parking! Co państwo robią! Jestem tu z dziećmi!

Błazen wysiadł zobaczyć co się dzieje. Okazało się, że w samochodzie obok na siedzeniu pasażera siedzi facet, a na facecie siedzi kobieta, i obściskują się namiętnie. Jej krzyki sprawiły, że niechętnie odkleili się od siebie. Błazen uspokoił Wielodzietną i wypuścili dzieciaki z minibusa.

- Idziecie teraz za Błaznem do toalety, a ja z Kotem skoczymy na szybką kawę – wyjaśniła dzieciom nadal lekko roztrzęsiona, po czym wszyscy zabrali się za wykonywanie jej polecenia.

„Na to chyba też się nie pisałem.”, myślał Błazen pilnując dzieci w kolejce do jedynej czynnej toalety. Kiedy weszło do środka ostatnie, zjawiła się Wielodzietna z Kotem.

- To skandal – mówiła cicho, żeby tylko Błazen słyszał. – Sprzedają Playboye na tej stacji paliw. Dobrze, że nie poszłam tam z dziećmi. – Później spojrzała na drzwi toalety i wśród szpetnych „graffiti” zobaczyła popularny rysunek męskiego narządu rozrodczego. Jej oczy automatycznie przybrały kształt monet o nazwie błędnie sugerującej jakąś realną wartość.

- Dzieci, wychodzimy! – krzyknęła.

- Ale ja jeszcze nie skończyłem! – odezwał się chłopiec z toalety.

- Będziemy czekać na zewnątrz, Błazen tu zostanie – powiedziała wyprowadzając resztę gromadki.

Kiedy Błazen wyszedł z toalety z ostatnim chłopcem, zastali Wielodzietną krzyczącą znów na tamtą parę, która tym razem obściskiwała się pod ścianą.

- Chodźmy już, proszę – zwrócił się do niej Błazen.

Machała jeszcze pięścią, gdy szli do samochodu.

- Co ci ludzie sobie myślą – biadoliła.

- Rozumiem twoją frustrację, ale takie już mamy w tych czasach realia...

- Realia, realia… Dlaczego muszę wychowywać dzieci w takich realiach?!

- No wiesz… Nie musisz. Tak wybrałaś… - zauważył nieśmiało.

- To mam dzieci nie mieć?!

- Albo wynieść się gdzieś na pustynię…

Wsiedli do samochodu. Tym razem to Kot usiadł z dziećmi, bo przeczuwał, że będzie to dla niego mniej kłopotliwe, niż towarzystwo zdenerwowanej Wielodzietnej. Błazen przytrzasnął sobie czapkę drzwiami.

- I co ja mam zrobić Błaźnie? – wzdychała wyjeżdżając z parkingu.

- Trudno powiedzieć… - odparł otwierając na chwilę drzwi, aby uratować czapkę. - Z jednej strony może trochę przesadzasz, a z drugiej strony może masz trochę racji… - Zamknął drzwi z powrotem. - Z jednej strony dobrze dzieci chronić, a z drugiej strony dobrze przygotowywać je do życia w świecie takim, jaki jest, a nie w takim, jaki chcielibyśmy, aby był…

- Mądrze to powiedziałeś – pokiwała głową. – Więc tak czy owak będą dorastać w tym otoczeniu…?

- Jeśli uważasz to otoczenie za tak bardzo złe to masz nad dziećmi taki autorytet, aby nauczyć je w nim dobrze żyć i czynić lepszym.

- Ach… Trochę mnie pocieszyłeś, dziękuję.

                Dotarli wreszcie na zlot rodzinny, gdzie serce imprezy leżało w ogromnej jadalni połączonej z salonem. Dorośli siedzieli przy wielkim stole, a dzieci biegały wokół. Jeden odludek leżał na kanapie i oglądał filmy w ogromnym telewizorze. Błazen nie czuł głodu, więc na początku więcej czasu spędzał z dziećmi, za co spojrzeniami dziękowała mu Wielodzietna. Kot zdominował rozmowę i był gwiazdą dnia, chociaż nigdy wcześniej na oczy tych ludzi nie widział.

- Koniiiik! – wskoczyło nagle na Błazna jedno z dzieci, gdy pochylał się do podniesienia czapki strąconej na podłogę po zderzeniu ze ślepo biegnącym chłopczykiem. Tym sposobem Błazen stał się koniem, co zainspirowało powstanie całego zaprzęgu. Ciągnęli wóz z królową, czyli dywanik z dziewczynką w tiarze. Dociągnęli ją pod sam telewizor, a wtedy jedna z kobiet przyniosła im tam talerz ciasta. Dzieci zabrały się za jedzenie ciasta, a wówczas ich oczy odruchowo powędrowały na ekran. Błazen zbielał. Odludek oglądał tam Grę o Tron.

„I to tyle z chronienia przed tym dzieci”, pomyślał. „Ech… Co mam teraz zrobić? Nawet nie lubię tego serialu… Naskarżyć Wielodzietnej?” Siedział tak jeszcze chwilę i nie wiedział czy ma się czuć jak gej, bo ogląda to z tamtym facetem, czy jak pedofil, bo ogląda to z dziećmi. A może pederasta? Po chwili jednak zauważył, że dzieci oglądają z zainteresowaniem i nie przeszkadzają im przedstawiane tam treści erotyczne. Wtedy jedna dziewczynka odwróciła się do niego i powiedziała:

- Oglądamy to zawsze z tatą jak mama jest u koleżanek. 

Miłego absurdu, 

Błazen Podróżny